Paradoxen

De paradoxen die

ik in mijn werk tegenkwam

waren ooit de aanleiding dat ik

zen ging beoefenen

de vraag die me toen

vooral bezighield

was

wat het toch is dat wij mensen

zeggen iets anders te willen

dan er nu is

en dan vervolgens alles

blijven doen wat ons

vasthoudt in datgene

wat we zeggen

kwijt te willen

wat zen me leert

nog steeds, elke dag opnieuw

is niet te zoeken naar

het allesomvattend, allesverklarend

of allesoplossend antwoord

waarmee de vraag definitief

de wereld uit is

noch om de vraag maar

te laten

omdat hij onbeantwoordbaar zou zijn

of niet relevant

“waar maak je je druk om?”

het leert me

mijn verlangen naar zo’n antwoord

te onderkennen, en

om te zetten naar

telkens weer kijken, zo scherp mogelijk kijken,

naar wat zich op dit moment

voordoet

waarmee valt te werken

in de richting waar we zeggen

heen te willen

en dat

te blijven doen

telkens opnieuw

met de toewijding en het

vertrouwen van een

meedogend hart,

een beetje

goede wil

en vallen en opstaan

geen rocket science dus

niet iets waar mijn intellect

veel werk aan heeft meestal

integendeel

dat lijkt het, als het het voortouw neemt,

dikwijls alleen maar

te compliceren

terwijl het, als het dienend is

aan de wegen die

vanuit mededogen ontstaan,

een mooie rol te spelen heeft

in het plaveien daarvan

zoals een vriend eens zei

“tegenwoordig volg ik

voor de grote beslissingen

alleen nog mijn hart

en gebruik ik mijn verstand

voor de praktische uitvoering”

zo blijft het leven ook

menselijk

want waar alleen de ratio heerst,

ligt de-humanisering op de loer

staan medemensen met hun

kinderen

in de kou en stromende regen

te wachten

niet op wet- en regelgeving

maar op een menselijk gebaar.